Fariba Vafi: Kellervogel
Vielleicht der lang ersehnte Liebesroman, der nicht bloß Anbahnungsgeschichte ist, nicht bloß Rückblick, sondern Liebesalltag in Gegenwart berichtet? Ja, das ist "Kellervogel", und nein, das ist er nicht, denn das Erzählte ist voller Erinnerung und Wünsche, die mit der Gegenwart immerfort verschwimmen - und die Gegenwart der beiden Partner ist auch nicht weit her. Vielleicht ist das eben die Eigenschaft der Liebe, dass sie nicht stillsitzen kann. Oder der Menschen, die die Liebe suchen.
Der Keller könnte der Ort sein, wo man still werden kann. Die Protagonistin sucht ihn immer wieder. Das hat mit ihrem Vater zu tun, der im Keller lebte, als er die Welt verließ, und der dort endgültig zur Ruhe kam, unter Jammern. Er hätte nicht allein sein wollen. In diesem Keller wartet die Schuld, die noch nicht abgetragen ist. Es geht ums Alleinlassen. Denn die Erzählerin, die Tochter, wird nun selbstallein gelassen mit ihren Kindern. Vielleicht istes also doch keine Liebesgeschichte, wenn das Alleinlassen kein Ende findet.
Der Roman endet damit, wie die Einsamkeit ertragen wird. Inmitten von Gesprächen in der Familie und Kontakten in der Nachbarschaft. Er erzählt vom Unverständnis zwischen Menschen und sich selbst gegenüber. Die Einsamkeit ist die Weise, sich selbst zu erkennen.
Die Ausweglosigkeit zeigt, wer man ist.
Das Ausgeliefertsein.
Das Schuldigsein.
Daran arbeitet sich die Existenz ab, vom Keller her gebaut.
Is "My bird" a lovestory? More than an affair, more that expectation or memory, presence of love? Yes, that´s "My bird", and no, it´s not. Cause that shown presence is full of questions in the past and future. Maybe this is love, never sitting still.
The cellar could be the place to become calm. The novelist often visits it. Thats because her father lives there when he left the world, lamenting, cause he did not want to be alone. In the cellar dept is waiting. The novelist is left alone with her children. Maybe its no lovestory when leaving alone finds no end.
That novel tells how loneliness is endured.
Loneliness shows who you are.
That subjection.
Being guilty.
Human existence has to work off that, built on that basement.
Der Keller könnte der Ort sein, wo man still werden kann. Die Protagonistin sucht ihn immer wieder. Das hat mit ihrem Vater zu tun, der im Keller lebte, als er die Welt verließ, und der dort endgültig zur Ruhe kam, unter Jammern. Er hätte nicht allein sein wollen. In diesem Keller wartet die Schuld, die noch nicht abgetragen ist. Es geht ums Alleinlassen. Denn die Erzählerin, die Tochter, wird nun selbstallein gelassen mit ihren Kindern. Vielleicht istes also doch keine Liebesgeschichte, wenn das Alleinlassen kein Ende findet.
Der Roman endet damit, wie die Einsamkeit ertragen wird. Inmitten von Gesprächen in der Familie und Kontakten in der Nachbarschaft. Er erzählt vom Unverständnis zwischen Menschen und sich selbst gegenüber. Die Einsamkeit ist die Weise, sich selbst zu erkennen.
Die Ausweglosigkeit zeigt, wer man ist.
Das Ausgeliefertsein.
Das Schuldigsein.
Daran arbeitet sich die Existenz ab, vom Keller her gebaut.
Is "My bird" a lovestory? More than an affair, more that expectation or memory, presence of love? Yes, that´s "My bird", and no, it´s not. Cause that shown presence is full of questions in the past and future. Maybe this is love, never sitting still.
The cellar could be the place to become calm. The novelist often visits it. Thats because her father lives there when he left the world, lamenting, cause he did not want to be alone. In the cellar dept is waiting. The novelist is left alone with her children. Maybe its no lovestory when leaving alone finds no end.
That novel tells how loneliness is endured.
Loneliness shows who you are.
That subjection.
Being guilty.
Human existence has to work off that, built on that basement.
weichensteller - 2. Sep, 21:36
RANA aus TABRIS, IRAN
We believe in “bird” too. When somebody is upset and wants to go somewhere, near or far, we say his or her bird has gone so he or she should follow it.
About the woman’s husband, I think he annoys his family. Because he doesn’t pay attention to what he has and only thinks about abroad. He is not a good husband for his wife and not a good father for his children. He kills some feelings of his wife. Instead of living in the moment and present he thinks about far future and always complains about conditions. Their living would be better if the man support the woman and appreciate what they have.
I think the story does not reflect the real life of our society in a good way. I have been and lived in poor regions of the city and I did not see this much of “not enjoying” and “not loving” feeling which the woman in the story has always!
رمان پرنده من از زبان زنی روایت میشود که از زندگی راضی نیست و لذتی از زندگی نمیبرد. همسر او هم از زندگی راضی نیست و به دنبال زندگی بهتری در ارزوهای خودش می باشد. در واقع "پرنده ی" همسر او در خارج از ایران و احتمالا در کانادا است. اما "پرندهی" زن اهل پرواز نیست. غصه دار بودن و یک جا نشستن را دوست دارد. نگاه او منفی و سیاه است. جز در چند جای داستان از او احساسی نمیبینیم.
ما هم به پرنده اعتقاد داریم. ما هم وقتی کسی در یک جا بند نشود و بخواهد برود می گوییم پرنده ی او رفته است پس خودش هم نمیتواند اینجا بماند و به دنبالش می رود. منظور از رفتن ، رفتن به جای نزدیک و یا دور است.
در مورد همسر زن، فکر میکنم که او خانواده اش را آزار میدهد. چرا که او به داشته هایش اهمیتی نمی دهد و فقط به فکر رفتن به خارج است. او شوهر خوبی برای همسرش و پدر خوبی برای بچه هایش نیست. او برخی احساسات همسرش را می کشد. به جای زندگی در لحظه و حال او به آینده دور فکر می کند و همیشه از شرایط شکایت می کند. زندگی آن ها می توانست بهتر باشد اگر مرد از همسرش حمایت می کرد و قدر داشته هایشان را می دانست.
از نظر من داستان بازگوکننده بافت واقعی جامعه ما نیست. در مناطق فقیرنشین هم زندگی کرده ام اما این